یکی از فررندان مرحومه علامه طهرانی رحمت الله علیه میگفتند: مرحوم علّامه والد رضوان الله علیه نسبت به اوّل وقت نمازخواندن به شاگردان خود دستور أکید مى دادند و تخلّف از آن را در هیچ حالى روا نمى دانستند. یک بار حقیر در قم در حجره بودم و ایشان به حجره ما تشریف آورده بودند. صداى اذان بلند شد و حقیر مشغول مطالعه مکاسب بودم، فرمودند: وقت نماز است. عرض کردم: چشم، خطّ آخر است الآن بلند مى شوم.
فرمودند: نه آن یک خطّ را بعداً بخوانید، مگر شما براى چه درس مى خوانید؟ همه این درس ها جهت اقامه نماز است. ما درس را براى خدا و یاد خدا مى خوانیم. اگر براى خداست پس الآن که وقت نماز و یاد خدا رسیده دیگر جاى تأمّل نیست. «نور مجرّد» ج ۲ ص ۳۱۶