گوهر معرفت
عرفان و اخلاق کاربردی بر مبنای قرآن و عترت

یکی از پرمحتواترین و رساترین اشعار توحیدی که در رثای حضرت اباعبد الله الحسین علیه السلام سروده شده شعر معروف (حسین است و بس) سروده حضرت علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی اعلی الله مقامه الشریف است، حجت الاسلام شاهرخ همدانی خاطرات و نکات ارزنده ای را ذیل این شعر یادداشت کردند که از نظر می گذرد.

بسم الله الرحمن الرحیم

منبع: یادداشتی از حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی

از نگاه حقیر یکی از پرمحتواترین و رساترین اشعار توحیدی در رثای حضرت اباعبد الله الحسین علیه السلام شعر معروف (حسین است و بس) سروده حضرت علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی اعلی الله مقامه الشریف است که در تاریخ سوم شعبان المعظم سال 1378 هجری قمری مصادف با عید میلاد با سعادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام از عالم معنا ملبس به لباس الفاظ گشته است.

این شعر سی بیتی بیش از آنکه شعر مصطلح و ادبی باشد، «نفس المهموم و نفثة المصدور» است؛ و به عبارت دیگر بیشتر مدیح است، لذا در آن قواعد شعری رعایت نشده است. و اگرچه حضرت علامه به قواعد و اسلوب شعر و حتی آهنگ اشعار تسلط داشتند اما همانطور که خواهد آمد این شعر در یک حال جذبه ملکوتی سروده شده است.

حضرت علامه درباره این شعر فرموده بودند:

من در تمام مدت عمرم یکبار شعر گفته ام و آن شب تولد حضرت سیدالشهداء علیه السلام بود، در مسجد قائم (مسجدی که ایشان در طهران در آن اقامه نماز می کردند) برنامه داشتیم  و سپس به منزل آمدم و خانواده برای حاجتی جمیعا جایی رفته بودند و من در منزل تنها بودم و آن شب شام غریبانی (کنایه از تنهایی و خلوت با خدا و قرار گرفتن در جذبه الهی) در منزل برای امام حسین علیه السلام گرفتم و قطعه ای سرودم.

آری،

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی      آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بی خود از شعشعة جلوه ذاتم کردند            باده از جام تجلّی صفاتم دادند

بنابراین این شعر را باید تنها سروده حضرت علامه دانست و یکبار که از ایشان سوال شده بود که آیا شعر دیگری را سروده اید؟ فرموده بودند: حسین است و بس 

حضرت علامه بارها از دیگران پرسیده بودند: بهترین بیت این شعر کدام است؟ و هر کس اظهار نظری کرده بود، آنگاه خودشان با اعتقادی برخاسته از حقیقت فرموده بودند: به نظر من بهترین بیت، این بیت است: 

آن که سرود این درر پاک را               خاک ره کوی حسین است و بس.

یکبار که یکی از مداحان اهل بیت علیهم السلام این شعر را در برابر ایشان قرائت می کرد، از روی ادب بیت آخر را نخواند و همین که خواست بگذرد حضرت علامه فرمودند: آقا چرا بیت آخر را نخواندی؟ من تمام این شعر را برای همین یک بیت آخر گفتم.

ما مکرّر دیده بودیم که مداحانِ ارادتمند مرحوم آقا این شعر را برابر ایشان می خوانند و استاد اشک می ریخت.

این شعر در زمان علامه و به دستور ایشان به خط خوش خطاط ماهر جناب آقای عباس اخوین در تابلویی نوشته شد و سپس تکثیر گشت و وقتی که به مشهد مقدس مشرّف شدندآن را در منزلشان در حسینیه و پشت منبر و بالای کتیبه چوبی الله نصب کردند آنگاه در بسیاری از خانه ها و به خصوص خانه ارادتمندان آن مرحوم زینت بخش اطاق ها گشت. جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در روزنامه خود در یکی از سال های عمر پایانی حضرت علامه، این شعر را چاپ کرد.

تصویر سروده حضرت علامه طهرانی درباره امام حسین علیه السلام