مجموعۀ حاضر از تألیفات ارزشمند حضرت علّامه آیة الله حاج سیّد محمّد حسین حسینى طهرانى رحمة الله علیه است که به صورت مواعظ و منبرهائى در ماه مبارک رمضان سال یک هزار و سیصد و نود هجرى قمرى در مسجد قائم طهران براى عموم مؤمنین و حضّار ایراد کرده اند، این کتاب در پنج بخش تقدیم می گردد
بسم الله الرّحمن الرّحیم
ملکوت روزه (بخش اوّل)
منبع: کتاب انوارالملکوت تالیف حضرت علامه طهرانی رحمة الله علیه
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُون. ( سوره البقرة : آیه 183 )
( اى اهل ایمان، بر شما هم روزه واجب گردید چنان که امم گذشته را فرض شده بود، و این دستور براى آن است که پاک و پرهیزکار شوید.)
آیه شریفه علّت غائى روزه را وصول به مرحله تقوى دانسته است، و لذا علماء علم اخلاق، مانند حجّة الاسلام غزالى و مرحوم مولى محسن فیض کاشانى و غیرهما روزه را به سه قسم تقسیم نموده اند: روزه عام، و روزه خاصّ، و روزه خاصّ الخاصّ.
اوّل: روزه عامّ، و آن عبارت است از کفّ بطن و فرج از قضاء شهوات، و تفصیل آن در کتب فقهیّه مذکور است.
دوّم: روزه خاصّ، و آن عبارت است از کفّ سمع و بصر و لسان و دست و پا و سایر جوارح از گناهان و هر چه مورد رضاى خداوند متعال نیست. روزه دار باید چشم و گوش و زبان خود را نگاه دارد از مکروهات؛ چون طبق روایتى که از حضرت صادق علیه السّلام روایت شده است که الصَّومُ جُنَّة، ( الکافى، ج 4، ص 62 )
( باید روزه یک سِپَرى باشد از جمیع گناهان، ) و طبق آیه مبارکه باید روح و حقیقت روزه او را به مقام تقوى رهبرى کند؛ و براى حصول آن باید هفت امر را مراعات کرد:
اوّل: چشم پوشیدن و نگهدارى آن از رها شدن آن بسوى هر چه مذموم و مکروه است. چون چشم که بیفتد به امر مذمومى، به دنبال او دل حرکت مى کند و در آن افق گناه مى ایستد؛ پس براى نگاهدارى دل باید چشم را از محرّمات نگهدارى نمود. حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله فرمودند:
النَّظِرَة سَهمٌ مَسمُومٌ مِن سِهامِ إبلِیسَ، فَمَن تَرَکَها خَوفًا مِنَ اللهِ أعطاهُ إیمانًا یَجِدُ حَلاوَتَهُ فِى قَلبِه. ( بحار الأنوار، ج 101، ص 38 )
( نگاه کردن تیرى است مسموم از تیرهاى شیطان، پس کسى که آنرا ترک گوید بجهت ترس از خدا، پروردگار ایمانى به او عطاء مى نماید که شیرینى و لذّتش را در قلب خود احساس مىکند. )
شاید معنى شعر مرحوم بابا طاهر رحمة الله علیه که مى فرماید:
ز دست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجرى نیشش ز فولاد زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
این باشد که با کفّ نفس و دندان به روى جگر گذاردن، راه شهوات و لذائذ محرّمه را بر خود مى بندم تا مرغ دل من به دنبال دانه از راه شبکه و دام دیده در تله گناه نیفتد و گرفتار نشود.
اللهم صل علی محمد و آل محمد
ادامه دارد ...