قال الله تعالی: یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿انبیاء/28﴾
کلام در این آیه این است که خدای متعال تنها و تنها کسی را شفاعت می کند که از او راضی باشد که در واقع از لحاظ فنی باید گفت این کبرای قضیه است که باید دنبال مصداق و به اصطلاح صغرای قضیه باشیم که حالا این رضایت کجا و بر چه اساسی است تا این کلام مفید باشد و از لغویت خارج شود که در تمام قرآن فقط یک مصداق و یک صغرا بیان شده آنجا که می فرماید: ... الیوم أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلاَمَ دِینًا فَمَنِ اضْطُرَّ فِی مَخْمَصَةٍ غَیْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿مائده/3﴾
یعنی: رضایت خدا فقط بر اساس اکمال دین و اتمام دین است که شیعه و سنی اذعان دارند که این آیه مربوط به غدیر است و ولایت امیرمومنان علیه السلام بود که دین را کامل و نعمت را تمام کرد، پس تنها شرط شفاعت الهی که در قیامت باعث نجات باشد پذیرش غدیر و ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام است و بس
آری در خانه اگر کس است یک حرف بس است