برای اولین بار مستندات تاریخی زیارت پیاده بر اساس قرآن و روایات و سیره علما و حتی در سایر ادیان توسط استاد حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی بررسی شده و "بر مرکب إرادت" نام گرفته است. «بخش سیزدهم» آن تقدیم می گردد.
بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب بر مرکب إرادت، فرهنگ نامه زیارت با پای پیاده (۱۳ )
منبع: تالیف حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی
سرایت دادن زیارت پیاده برای غیر معصومین برداشتن حدود بین معصوم و دیگران است
همانطور که احدی را نباید با معصومین علیهم السلام قیاس نمود و در مرتبه همسان ایشان ذکر کرد همینطور اقتضای ادب و معرفت اقتضا دارد وقتی عملی اختصاص به معصومین پیدا کرد از سرایت دادن آن به غیر معصوم پرهیز کرد.
مساله زیارت پیاده از آن موضوعاتی است که در طول تاریخ و مستندات آن اختصاص به خدا و معصومین داشته است و تحقیقا فرهنگی در خور شأن ایشان است پس نباید جسارت کرده و از این معنا عدول کرد.
بله احترام و تواضع به بزرگان و حتی قبور ایشان در فرهنگ دینی ما یک اصل است اما منظور ما در اینجا این است که امری که فرهنگ خاص معصومین گشته را برای غیر معصوم اجرا نکنیم لذا انسان می تواند مسیری را پیاده به قبر عالم و یکی از اولیای الهی طی کند و نه تنها که منع عقلی و شرعی ندارد بلکه ممدوح است چنانچه در حالات عارف کامل مرحوم آقای حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی رضوان الله علیه ذکر شده که بارها مسیر همدان تا شهر بهار را پیاده طی می کرد تا به زیارت مرقد مطهر مرحوم شیخ محمد بهاری نائل شود. (روح مجرد، ص: 157)
اما اینکه بخواهیم همین امر را به صورت گروهی و یک فرهنگ به شکل زیارت اربعین سیدالشهداء علیه السلام درآورده و آن را برای غیر معصوم اجرا کرد غیر منطقی است و باید گفت: برداشتن حدود بین معصوم و غیر معصوم خیانت در امانت محسوب می شود و رعایت اعتدال در تعظیم دیگران مستلزم تضعییف آنان نیست.
مرحوم علامه طهرانی می فرمودند:
ما خداى ناکرده نباید حقایق را فداى أهواء و آراء شخصیّه بنمائیم و گرنه مفت باخته‌ایم و مکتب را فروخته‌ایم. «کُلُّ شَىْ‌ءٍ جَاوَزَ عَنْ حَدِّهِ انْعَکَسَ إلَى ضِدِّهِ. (امام شناسى، ج17، ص: 229)