گوهر معرفت
عرفان و اخلاق کاربردی بر مبنای قرآن و عترت

سلام علیکم. به مناسبت شب های قدر مطلبی را از علامه حسن زاده آملی درباره شیوه صحیح و کامل قرآن سرگرفتن دریافت کردم که تا بحال نشنیده بودم آیا این مطلب را تایید می کنید؟ پاسخ از حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی

سلام علیکم. به مناسبت شب های قدر مطلبی را از علامه حسن زاده آملی درباره شیوه صحیح و کامل قرآن سرگرفتن دریافت کردم که تا بحال نشنیده بودم آیا این مطلب را تایید می کنید؟ متن پیام این است:

(... در آن بخش از دعا که قرآن‌ها را برابر چهره می گیرند، قرآن را به شکل استخاره باز کرده و روبروی چهره می‌گیریم. آنجا هم که بنا است قرآن بر سر گذاشته شود، بدون این که صفحه باز شده تغییر کند آن را روی سر قرار دهید. به این شکل که قرآن به شکل باز شده و رو به بالا باشد. یعنی صفحات و نوشته ها رو به آسمان و جلد قرآن روی سر قرار می‌گیرد. بعد از برداشتن قرآن از سر آن صفحه را علامت گذارده یا شماره صفحه را حفظ کنید تا سر فرصت مطالعه کنید. آنچه در این 2 صفحه به دست شما رسیده، تقدیری است که در شب قدر مقدر شده. یعنی خوانشی است بر احوالات شما در سالی که پیش رو دارید. اینگونه است که آن چه در شب قدر نازل می‌شود سرنوشت یک ساله را معین می‌کند. خوشا به حال آنانی که در این چند شب، هر شبشان صفحه ای روشن‌تر و پسندیده‌تر از شب قبل دار.  منبع: هزار و یک نکته علامه حسن زاده آملی)

پاسخ از حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی

هو العلیم. علیکم السلام و رحمة الله. اولا از اینکه عجولانه بر هر مطلب دریافتی اعتماد نمی کنید و تحقیق را شیوه خود دانستید به نوبه خود سپاسگزارم. حقیقت امر این است که حقیر کتاب هزار و یک نکته حضرت آیت الله حسن زاده دام عزه را با دقت بررسی کرده و حتی از روی نسخه الکترونیکی که مربوط به نرم افزارهای اسلامی نور است جستجو کردم و ابدا چنین مطلبی را نیافتم مطلبی که به هیچوجه بدان در روایات ما اشاره نشده است پس از اصل غلط و نادرست است. طبق روایات روش صحیح قرآن سرگرفتن همان است که محدّث بزرگوار جناب شیخ عباس قمی در کتاب جلیل القدر مفاتیح الجنان مرقوم فرمودند.

به اقتضای مقام لازم میدانم دو نکته را محضر شما عرض کنم:

اول: تحقیق و تفحص و بررسی هر موضوعی قبل از آنکه به جان نشسته و دستورالعمل اعضا و جوارح و حتی مشغولیت نفس ما قرار گیرد، دستور قرآن است که فرمود: وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً. (الإسراء : 36)

(و (اى انسان) هرگز آنچه را که بدان علم و اطمینان ندارى دنبال مکن که چشم و گوش و دل همه مسئولند.)

متاسفانه فضای شایعه همیشه مشکل ساز بوده و امروزه به همت همین فضاهایی که از آن به مجازی تعبیر می شود بیشتر شده است گرچه حقیر قائلم که این فضائی که امروزه به فضای مجازی از آن نام می برند ابدا مجازی نیست دروغی و خیالی نیست بلکه از هزار حقیقت حقیقی تر و واقعی تر است چرا که حقیقت و واقعیت و از طرفی مجازی و خیالی بودن هر امری را بر اساس اثر آن باید سنجید؛ حال سوال این است که اینگونه فضاها آیا در عالم واقع و حقیقت اثر دارند یا خیر؟ که اگر اثر دارند و آثارشان هم بر احدی پوشیده و قابل انکار نیست پس دیگر مجازی نیستند بلکه بالاتر از هر حقیقت هستند.

چیزی که امروزه به عنوان فضای مجازی معروف شده در اصل حقیقت است چون آثار حقیقی دارد. اصولا هر چیزی که بر نفس و فکر مؤثّر باشد و علم و عمل ما را تشکیل دهد حقیقت است چه از ابزار حسیّ بدست آید و چه از ابزار غیر حسّی. حقیقت دائر مدار یک سیم و و حجم و تصویر خاصّ نیست تا بدون اینها مَجاز باشد، بلکه دائر مدار تأثیر علمی و عملی آن است.مدتی است که مطالبی در سایت ها و فضاهای الکترونیکی به برخی اعم از نویسندگان غربی و بزرگان اسلام نسبت داده می شود و بر این اساس کانال هایی تاسیس شده که اصلا قابل اعتماد نیست و وقتی در صدد تحقیق برآییم متوجه نادرستی آن در اصل و در انتساب می شویم.

دوم: در سنجش و محک و صواب و ناصواب بودن هر مطلبی باید منهای انتساب آن به بزرگان نظر گردد چرا که حتی خود بزرگان را هم باید با خط کش حق که فقط و فقط قرآن و عترت است سنجید چه رسد به آثارشان؛ اگر این امر را رویه و مرام قرار دادیم دیگر فریب اسم و شهرت و بزرگی افراد را نمی خوریم و این امر در جایی که بازار شایعات رواج می یابد دوچندان می گردد حتی در زمان ائمه علیهم السلام از آنجایی که به اسم و انتساب ایشان روایاتی جعل می شد و بارها و بارها بدان تذکّر می دادند.