عارف کامل مرحوم علامه طهرانی رحمة الله می فرمودند:
در نماز باید تمام توجّه به خود خداوند باشد، نه به الفاظ و نه به معانی. در نماز مخاطب فقط باید خدا باشد. زیرا در نماز انسان محاسن خدا را می‌شمارد؛ مانند کسی که محبوب او در مقابلش باشد و او آن محبوب را توصیف می‌کند و صفاتش را بیان می‌کند. این شخص توجّهش به نفس محبوب است و الفاظ هم خودش درست می‌آید و اگر این شخص بخواهد توجّه به الفاظ یا معانی بکند مخاطبه بهم می‌خورد و از آن محبوب غافل می‌شود. و عجیب است خلقت انسان که خداوند علیّ أعلی انسان را طوری قرار داده است که هر گاه کسی را مخاطب قرار می‌دهد و با او صحبت می‌کند، الفاظ و معانی را پشت سر هم صحیح و درست ادا می‌کند بدون آنکه به آنها توجه تفصیلی داشته باشد، بلکه فقط به عنوان آلیّت آنها را مدّ نظر دارد و این خصوصیت در همه افراد بشر حتی بچۀ کوچک هست و بسیار عجیب می‌باشد.
پس در نماز نباید توجّه استقلالی داشته باشد به رعایت شرائط و اینکه این قرائت را صحیح می‌خوانم یا نه؟ باید توجه استقلالی را به خود خداوند داشته باشد. و اگر به الفاظ یا به معانی آنها نظر کرد، اگر هیچ خواطری هم نداشته باشد باز هم نمازش آن طور که باید باشد نیست و از یاد خدا غافل بوده است.
منبع: دست نوشته های حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی از فرمایشات علامه طهرانی در جلسات خصوصی در مشهد مقدس