عارف کامل و عالم ربانی حضرت علامه طهرانی رحمة الله علیه می فرمودند:من هر وقت بخدمتشان (استادم علامه طباطبایی) مى رسیدم، بدون استثناء براى بوسیدن دست ایشان خم مى شدم، و ایشان دست خود را لاى عبا پنهان مى کردند؛ و چنان حال حیاء و خجلت در ایشان پیدا مى شد که مرا منفعل مى نمود. یک روز عرض کردم: ما براى فیض و برکت و نیاز، دست شما را مى بوسیم چرا مضایقه مى فرمائید!؟ سپس عرض کردم: آقا شما این روایت را که از حضرت أمیر المؤمنین علیه السّلام وارد است: مَنْ عَلَّمَنِى حَرْفًا فَقَدْ صَیَّرَنِى عَبْدًا آیا قبول دارید!؟ فرمودند: بلى روایت مشهورى است، و متنش نیز با موازین مطابقت دارد. عرض کردم: شما این همه کلمات بما آموخته اید؛ و به کرّات و مَرّات ما را بنده خود ساخته اید! از ادب بنده این نیست که دست مولاى خود را ببوسد!؟ و بدان تبرّک جوید؟ با تبسّم ملیحى فرمودند: ما همه بندگان خدائیم. (مهرتابان، ص: 107)