عارف کامل مرحوم علّامه طهرانی رحمة الله علیه می فرمودند: روزى در مجلسى عظیم که بسیارى از مراجع و علماى فقه و حدیث از جمله مرحوم آیة الله آقا سید أبوالحسن اصفهانى و آقا ضیاءالدّین عراقى* و غیرهما بودند و کلام در میانشان ردّ و بدل بود، مرحوم قاضى با صداى بلند به طورى که همه بشنوند فرمود: «نعمَ الرّجُلُ أن یکونَ فقیهًا صوفیًّا!» و این [کلام] مانند یک ضرب المثل، از کلمات مرحوم قاضى به جاى ماند. فقیه یعنى عالم به شریعت و احکام، و صوفى یعنى عالم به راه هاى نفس امّاره و طریق جلوگیرى از دام هاى شیطان و مبارز و مجاهد با مشتهیات نفسانى و تصفیه جان براى رضاى خاطر ربِّ محمود و پروردگار منّانِ ذوالطَّول و الإحسان. (مطلع انوار، ج 2، ص 54)
*آقا ضیاءالدین عراقی از بزرگانِ علمای شیعه و مراجع بزرگ نجف است؛ آقاضیاء، پس از وفات آخوند خراسانی، حوزه ی درس خارج خود را تشکیل داد و بسیاری از شاگردان آخوند را به مجلس خود جذب کرد. از این پس، او مرجعیت یافت و به عنوان استاد مسلَّمِ اصول و مجدّد این عالم به حساب آمد. وسعت مشرب وی سبب شد که مجلس درسش پذیرای طلاب فاضلی باشد و حوزهی درس فقه و اصول او محل استفاده ی بزرگان قرار گیرد. در محضر آقاضیاءالدین عراقی عالمانی همچون حضرات آیات عظام سیدمحمدتقی خوانساری، سیدعبدالهادی شیرازی، سید ابوالقاسم خویى، سیدعلی یثربی کاشانی، شیخ محمدتقی آملی، شیخ محمدتقی بروجردی، میرزاهاشم آملی، سیدمحسن حکیم و شیخ عبدالنبی عراقی و بسیاری دیگر پرورش یافتند. آقا ضیاءعراقی در لطافت بیان و روانی کلام، شیوه ی نگارش و حسن تحریر از دیگران امتیاز داشته است. کتاب مقالات الاصول و شرح تبصره ی علامه از آثار قلمی این شخصیت بزرگ میباشد. آقاضیاء در فقه نیز تألیفات دیگری دارد.
وی در 28 ذیقعده ی سال 1361 قمری در 83 سالگی در نجف اشرف بدرود حیات گفت و در صحن شریف علوی مدفون گردید.