علامه طهرانی رضوان الله تعالی علیه نقل می کنند: جناب آقاى حاج سید هادى روحانى مطلب دیگرى از مرحوم آیةالله حجّت بیان کردند که شایان توجّه است،- چون همشیره بزرگ آقاى روحانى، عیال پسر مرحوم حجّت (یعنى آقاى آقا سید محسن) بوده اند، فلهذا از داخله مرحوم حجّت کاملًا مطّلع بودند- از جمله آنکه:
*23 جمادی الاول سالروز رحلت مرحوم آیت الله حاج سیّد محمّد حجّت کوه کمره ای است
مرحوم آیةالله حجّت در وقت مردن، حالشان سنگین بود، چون مبتلا به مرض سلّ بودند و با همین مرض هم رحلت نمودند؛ فلهذا کپسول تنفّس اکسیژن براى ایشان قرار داده بودند و به مجرّدى که کپسول را برمى داشتند حال ایشان به اغماء و بى هوشى مبدّل مى شد، و چون کپسول را متّصل مى نمودند حالشان افاقه پیدا مى کرد؛ آنگاه نگاهى به فرزندان خود که دور بستر جمع بودند، مى کردند و به آنها مى گفتند:
من براى شما گول نخوردم! من براى شما دین خود را نفروختم! و همه را به گریه در مى آوردند؛ و تا کپسول متّصل بود، پیوسته ایشان از این جملات را تکرار مى کردند و صداى گریه و زارى از همه برمى خاست، و چون کپسول را برمى داشتند؛ ایشان به حال اغماء مى رفتند و بى هوش مى شدند.
خلاصه هر وقت کپسول متّصل بود، ایشان پیوسته از این عبارات مى گفتند و حال همه را منقلب مى کردند، و هر وقت کپسول را برمى داشتند تا ایشان از این جملات نگویند، ایشان بى هوش مى شدند.
فلهذا فرزندان در حیرت شدیدى بودند که چه بکنند؟ آیا کپسول را بگذارند یا نگذارند؟ اگر بگذارند، دائماً ایشان با نگاه به فرزندان خود از این کلمات مى گوید، و اگر نگذارند بى هوش مى شود (مطلع انوار، ج1، ص: 289)