آیت الله حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی نقل می کنند: یادم هست در یک وقتى خدمت مرحوم آقاى حدّاد بودیم گاهگاهى ایشان حکایت هایى را از امیرکبیر نقل میکردند، ایشان هم خیلى معجِب بودند به این شخص و به خصوص به این (خصوصیّاتش)*، در هر صورت ایشان از او به عِنوان شخصى که اقدام بر خیر میکند یاد میکردند.
*هیهات اینکه یک همچنین کسى دیگر دوباره بیاید و مثل او بیاید،
به درایتش و سیاستش و کیاستش البتّه اینطور هم نیست که یک شخص متدیّنی بوده، نه! یک فرد خیلى حرّى بوده، البته تدّینِ تا حدودى هم داشته نه اینکه نداشته اما اینکه توقّع یک شخص با تقواى کذایى، آنجور از حالاتش برنمی آید. امّا به دین احترام میگذاشته به افراد احترام میگذاشته به دنبال احقاق حق بوده، این مسائل در او بوده به اضافه آن کیاست و درایتى که خُب واقعاً گاهگاهى انسان احساس نبوغ میکند. (آیت الله حاج سید محمد محسن طهرانی، متن جلسات شرح دعای ابوحمزه ثمالی، نرم افزار کیمیای سعادت 2)