«ابن ابى الحدید» که از بزرگترین علمای اهل سنت است در شرح «نهج البلاغه» خود نقل مى کند که در روایتى آمده است: آن سالى که على (علیه السلام) در آن تولّد یافت همان سالى است که مقدمات رسالت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) در آن سال شروع شد، صداى زمزمه (توحید را از) سنگها و درختان مى شنید، پرده ها از مقابل چشم او کنار رفت، نورهاى تازه و افراد تازه اى را مشاهده مى کرد (اشاره به فرشتگان است) ولى هنوز دستور خاصّى به آن حضرت داده نشده بود.
پیامبر آن سال را سال برکت شمرد و آن را به نام «سنة الخیر و سنة البرکة» نامید و در آن شب ولادت على (علیه السلام) وقتى که قدرت الهى و کرامات بى سابقه پروردگار را مشاهده نمود چنین فرمود: «لَقَدْ وُلِدَ لَنا اللَّیْلَةَ مَوْلُودٌ یَفْتَحُ اللهُ عَلَیْنا بِهِ اَبْواباً کَثیرَةً مِنَ النِّعْمَةِ وَ الرَّحْمَةِ; امشب فرزندى براى ما دیده به جهان گشود، که خداوند به برکت او درهاى بسیارى از نعمت و رحمت را بر ما باز کرد.»( شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، جلد 4، صفحه 115 به بعد.)