گوهر معرفت
عرفان و اخلاق کاربردی بر مبنای قرآن و عترت

وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ (اسراء/٧٠)

خدا میفرماید من تو را با کرامت آفریدم، وجود و شخصیتت بالاترین کرامت است تو همان آدم باش کرامت از وجودت میبارد وجود پیامبران وجود شخصی مانند امیرمومنان انسانیت، صداقت و عدالت، آن منش و رفتار، آن جامعیت در اخلاق و قلب مهربانش، اصل جنس کرامت است؛ وجود سلمان فارسی آن تعهد و مردمداری، آن عاقلانه رفتارش از هزار کرامت و معجزه بالاتر است. اصولا معجزه چیست؟

معجزه از عجز می آید؛ مردم آنجا عاجز میشوند و از این عجز تسلیم حق میگردند که ببینند هنگامی که امام حسن علیه السلام به جهت ضرورت و آمدن مهمان و نداشتن چیزی در منزل برای تکریم مهمانانش، فقط قدری زودتر از بقیه سهمش را از بیت المال طلب میکند، حاکم شان که بیت المال زیر دستش هست میگوید: فرزندم اگر این لب و دندان همانی نبود که پیامبر میبوسید با دست بر آن می کوبیدم.

حقیقتا اگر مردم عاقل بودند چه نیازی بود که کرامت و معجزه ای خارج از دایره طبیعت رخ دهد

آنجایی هم که به حق اعجازی آمد کرامتی تراوش کرد، دلیلش جهل مردم و مسخره کردن دین و گمراهی بود معجزه و کرامت آمد تا حجت تمام گردد برای مردم جاهل، چراغی بود تا حق دیده شود دلسوزی بود اما و اما و اما آنجا که اعجاز و کرامت را میتراشند دلیلش فقط جهل مردم نیست، بلکه در جهل نگه داشتن مردم است!! دلیلش گریزان کردن مردم از دین و گمراهی خودشان است که طبق آیات قرآن هزار بار لعنت خدا و ملائکه بر کسانی که با گفتار و رفتاری راه خدا را بر قلوب مردم میبندند.

تو آدم باش کرامت به دنبالت میگردد

خلاصه، عطر آن است که ببوید نه آنکه غسّال بگوید

کرامت یعنی انسانیت؛ هرکجا انسانیت سر زد کرامتی رخ داده حالا چه از مسلمان چه مسیحی و بودا چه حتی از یک حیوان! مگر نبود سگی پی مردم شد و بله آدم ظاهری نشد ولی مردم شد یعنی انسان شد.

البته در تراشیدن کرامت ها و معجزه ها باز اعجازی الهی رخ میدهد؛ اگر گفتیم اعجاز امری است که حق را برای مردم آشکار میکند پس چه اعجازی بالاتر از اینکه کسی چیزی بگوید  که گوشها تیز شود تا آماده دریافت حقیقت گردد تا بشود مصداق این کلام حضرت امیر که: این زیان و دست مال تو نیست سرباز خداست در دهان تو میگردد ولی برای خداکار میکند تا آبرویت را ببرد تا عیان شود نور از ظلمت. نتراشیم نه ریش را نه ریشه را

برخی تراشیدن ریش را حرام می دانند اما ریشه را از بیخ می تراشند که این کجا و آن کجا 

ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست