همه امامزادگان از حیث انتساب به خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله دارای احترامند منتهی همه در یک درجه نیستند از این روی عرض ادب و زیارت هر یک باید متناسب با شان و جایگاه آنان باشد. پنجم ذی القعده روز ملّی تجلیل از امامزادگان است
بسم الله الرحمن الرحیم
زیارت امامزادگان بر اساس سیرۀ علّامه طهرانی ره
منبع: نور مجرّد ج 2 پاورقی ص 427
(مرحوم علّامه آیت الله حاج سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی رضوان الله علیه) نسبت به امامزادگانی که سند معتبری بر مدفن ایشان و جلالت و مقام آنها بود نیز اهتمام زیادی داشتند... و به حسب مراتب و درجات و اعتبار مدفن و مرقدشان احترام و تعظیم می نمودند.
همۀ امامزادگان از حیث انتساب به خاندان حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم دارای حُرمتند. منتهی آنانکه تسلیم امام عصر خود بوده و از شیعیان محسوب می شوند مقام و احترام خاصّی دارند؛
عرض أدب به محضر هر یک از این بزرگواران باید متناسب شأن و مقام ایشان باشد و برای کسانی که در امرشان شکّ و تردید وجود دارد می توان حمد و سوره ای رجاءً قرائت کرد که اگر از مخالفان نبوده اند به آنها برسد.
زیارتنامۀ معروفی که سیّد جلیل القدر ابن طاووس در مصباح الزّائر آورده و متضمّن معانی عالی و بلندی است همانطور که مرحوم علّامه مجلسی (بحارالانوار ج 99 ص 272) از سید نقل نموده است، مخصوص برخی از امامزادگان مانند حضرت علی اکبر و حضرت اباالفضل العبّاس و حضرت قاسم بن موسی بن جعفر در حلّه و امامزاده سید محمّد در نزدیکی سامراء و حضرت عبدالعظیم حسنی و حضرت معصومه علیهم السلام و امثال این بزرگواران است و آنچه مرسوم شده که این زیارتنامه را در مقابر بسیاری از امامزادگان نصب می کنند صحیح نیست.
مضامین این زیارتنامه به گونه ایست که به نحو اطلاق فقط خطاب به انسان کامل می تواند بیان شود: اشهد انک قلت حقا و نطقت حقا و صدقا و دعوت الی مولای و مولاک علانیه و سرا فاز متبعک و نجا مصدقک و خاب و خسر مکذبک. و یا آنکه می فرماید: انت باب الله الموتی منه و الماخوذ عنه و یا: استودعک دینی و امانتی و خواتیم عملی و جوامع املی؛ که تعبیر باب الله و به ودیعت نهادن دین و خواتیم عمل و جوامع أمل در نزد غیر از کامل معنی ندارد.
زیرا انسان در صورتی می تواند دین خود و خواتیم عملش را نزد کسی امانت بگذارد که وی دارای احاطۀ بر اعمال و دین وی بوده و بتواند آن را حفظ نموده و در موعد لازم به انسان برگرداند، و چنین چیزی به نحو اطلاق فقط از انسان کامل ممکن است؛ انسان کامل است که می تواند بر اعمال هر زائری با هر درجه ای و هر مرتبه ای از معرفت، احاطه و هیمنه داشته باشد و آن را به صورت امانت از همه نشآت برای زائر حفظ بفرماید.