عارف کامل حضرت علامه آیت الله حاجّ سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی رضوان الله تعالی می فرمودند: روزى در مجلسى که به دیدن آیة الله حائرى رفته بودیم در ضمن مذاکرات آقاى حاج شیخ على نمازى شاهرودى* گفتند که: حدیث «نَهَى النبى عن الغَرَر» در کتاب عیون أخبار الرّضا مى باشد و مسنداً روایت شده است، و در جلد 23 از کتاب بحارالأنوار نیز آمده است.
و نیز گفتند: حدیث «الإسلامُ یجُبُّ ما قبلَه» فقط در جلد 2 مستدرک الوسائل با شش سند ذکر شده است و در هیچ یک از کتب دیگر شیعه دیده نشده است. و مى توان از آیه 38 در سوره (8) انفال، بدان استدلال نمود: «قُلْ لِلَّذِینَ» «کَفَرُوا إِنْ یَنْتَهُوا یُغْفَرْ لَهُمْ ما قَدْ سَلَفَ وَ إِنْ یَعُودُوا فَقَدْ مَضَتْ سُنَّتُ الْأَوَّلِینَ». (مطلع انوار، ج6، ص: 547)
* آیت اللَّه نمازی مقدمات و سطوح را در زادگاه خویش، شاهرود، نزد والد بزرگوار خود حاج شیخ محمد - که آیات عظام وی را "سلمان زمان" می نامیدند - و دیگر اساتید، فرا گرفت. آنگاه به مشهد مقدس رفت و در آن جا با استعداد فوق العاده ای که داشت در کمترین مدت، مدارج عالیه ی فقه و اصول را طی کرد و به درجه ی اجتهاد رسید، به گونه ای که نگارش فقه استدلالی خود را از 22 سالگی آغاز کرد. ایشان سپس جهت بهره گیری از اساتید بزرگ به نجف اشرف مشرف شد. ولی علاقه ی بی حد و حصر ایشان به انجام رسالت خویش در امر تبلیغ، موجب شد که به ایران بازگشته و در مشهد مقدس مقیم گردد. آیت اللَّه نمازی در علم ریاضی، هندسه، تاریخ و خطاطی نیز به درجات عالی دست یافت و به زبان فرانسه مسلط بود.
او از طب سنتی بهره مند بود و در مناظره نیز قدرتی شگرف داشت. در شناخت حدیث و رجال حدیث تبحر داشته، از استادان تاریخ اسلام به شمار میرفت. به تعبیر آیت اللَّه العظمی مرعشی نجفی، علامه نمازی، مجلسیِ زمان بود. از این شخصیت برجسته، آثار گران بهایی به جای مانده که: مُستدرک سَفینةُالنّجاة (10 جلد)، الاحتِجاجُ بالتّاج علی اَصحابِ الِّلجاج، الاَعلام الهِادیَةِ فی اِعتبارِ الکتُب الاربعه و ابواب رحمت و... از آن جمله اند..
ایشان در 2 ذی الحجه سال 1405 هجری قمری از دنیا رحلت کردند. (منبع: سایت راسخون)