عارف کامل حضرت علامه طهرانی رحمة الله علیه می فرمودند: آقاى حاج میرزا محمّد باقر آشتیانى* (که از علماى با فهم و با ادراک و دلسوز بودند) نقل کردند از والد معظّمشان آقاى حاج میرزا احمد آشتیانى، که براى حفظ، این جملات را در مواقع مختلفه مکرّراً بخواند: «الحَمدُ لِلّهِ الّذى آوانا و أیّدَنا بنَصرِه، و رَزَقَنا مِن الطّیِّباتِ، و لَولا رَحمَةُ رَبِّنا لَکُنّا مِن المُتَخَطِّفینَ لِلنّاسِ.» (مطلع انوار، ج4، ص: 44)
* حاج میرزا محمدباقر بن احمد آشتیانی، در سال 1323 هجری قمری در خاندانی اهل علم و فضیلت در تهران به دنیا آمد. وی پس از فراغت از سطوح اولیه، به نجف اشرف رفت و در محضر درس آیات عظام: سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاءالدین عراقی، سیدابوالحسن اصفهانی و میرزای نایینی، فقه و اصول را آموخت. آیت اللَّه آشتیانی از آن پس در تهران اقامت گزید و سالیان طولانی در مدرسه مروی به تدریس معقول و منقول همت گماشت. ایشان همچنین مدتی نمایندگی و وکالت مطلقه از طرف آیت اللَّه سید ابوالقاسم خویی داشت و شهریه حوزه علمیه قم را از طرف معظمٌ له میپرداخت. از این دانشمند فرهیخته بیش از 30 اثر برجای مانده که کتاب النکاح، کتاب الصّوم، کتاب القضا، تعلیقاتی بر فرائد و رساله ای در لباس مشکوک از آن جمله اند. میرزا محمدباقرآشتیانی سرانجام در شب دوازدهم ماه ذی حجّه سال 1404 قمری در هفتاد و نه سالگی در تهران درگذشت و در شهر ری به خاک سپرده شد. وی همان کسی بود که بناداشت مرحوم علامه طهرانی اعلی الله مقامه را در لیست مجلس خبرگان رهبری در ابتدای انقلاب قرار دهد اما با مخالفت مرحوم شهید بهشتی مواجه شد و خودشان هم در نهایت انصراف دادند.