عارف کامل مرحوم علامه طهرانی رحمة الله علیه می فرمودند:
لفظ "حاج" یادآور فریضه حجّ است که از مهمترین شعائر الهی است و باید کسی که این شرافت روزی او شده، با لفظی متمایز از دیگران صدا شود تا آن معانی و اهمیّت و عظمت حجّ فراموش نشود می فرمودند: یک روز، خدمت مرحوم آیت الله حجّت (از مراجع سابق قم) رفتم، پرسیدند: لُمعه را نزد چه کسی می خوانید؟ عرض کردم: خدمت آقا شیخ عبدالجواد سدهی اصفهانی.
دوباره با انکار پرسیدند کجا؟ عرض کردم: آقا شیخ عبدالجواد سدهی.
برای بار سوّم هم همان سؤال را با حالت تعجّب تکرار کردند و بنده جواب دادم،
آنوقت خودشان با لحن خاصّی فرمودند: آقای "حاج" شیخ عبدالجواد سدهی ، آقای "حاج" شیخ عبدالجواد سدهی.
بنده فهمیدم که می خواستند به حقیر بفهمانند که لفظ حاج را نباید ترک کنید.
مرحوم علامه افرادی را که به حجّ مشرّف شده بودند حتی اطباء را، با کلمه حاج نام می بردند و به رفقا و شاگردانشان هم تذکّر می دانند.