گوهر معرفت
عرفان و اخلاق کاربردی بر مبنای قرآن و عترت

چه خوب است هر بار که روضه ضربت امیر مومنان علیه السلام را می شنویم زبان حالمان این باشد: اگر عزراییل به سراغ ما آمد کجاییم؟ با چه کسی هستیم؟ در چه حالی به سر می بریم؟ براستی محراب ما کجاست؟...

بسم الله الرحمن الرحیم

محراب ما (ثبات در راه خدا)

یادداشتی از حجت الاسلام حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی

قندوزى حنفى در کتاب ینابیع المودة از معتبرترین کتاب های اهل تسنن، گوید:

امیر مومنان علی علیه السلام نقل می کند: یکبار که پیامبر صلی الله علیه و آله، خطبه ای را در شأن و فضیلت ماه مبارک رمضان برای اصحاب بیان می فرمودند، ناگهان شروع کردند به گریه کردن. عرض کردم یا رسول الله، چرا گریه می کنید؟ فرمود: بخاطر مصیبتی که در این ماه بر تو روا می دارند. می بینم که تو در حال نمازی که أشق الاوّلین و الآخرین چنان با شمشیر فرق سرت را می شکافد، که محاسن صورتت به خون فرقت خضاب و رنگین می شود.

امّا علی علیه السلام، تنها یک دغدغه دارد و آن اینکه سوال کرد: آیا در آن لحظه در سلامت دینی هستم؟

که حضرت فرمودند: آری (ینابیع المودة ص 53)

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت           سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

چند نکته

·         اینکه مولا در محراب شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، اولین چیزی که بر زبانش جاری شد، کلمه (فُزتُ وَ رَبِّ الکَعبَه)  بود، همان سلامت در دین و طریق و نفس بود.

·         مومن واقعی کسی است که در تمام مراتب و مراحل سیر و زندگی خود، تمام جهت و توجهش به ثبات در راه و صحت و سلامت نفس است. واقعا اگر به ما بگویند: تا چند روز و یا چند ماه دیگر از دنیا می روی، چه حالی پیدا می کنیم و اول چیزی که به ذهنمان خطور می کند چیست؟

·          می شود مومن در ماه رمضان در مسجد و در حال نماز باشد و دینش و نفسش در سلامت و صحت نباشد.

·         فزت و رب الکعبه ای که علی علیه السلام گفت نه به این خاطر بود که در محراب بود بدین جهت بود که ثابت بود و ثابت ماند و علی بود علی ماند.

·         آری، امیر المومنین علیه السلام هر جا که بود و ضربت می خورد، محراب بود و همین را می گفت.

چه خوب است هر بار که روضه ضربت را می شنویم زبان حالمان این باشد: اگر عزراییل به سراغمان آمد کجاییم؟ با چه کسی هستیم؟ در چه حالی به سر می بریم؟ براستی محراب ما کجاست؟

حال ببینید چقدر راه خطیر و دقیق است و تا کجا شیطان کار می کند بارها سیدالاستاد مرحوم علامه طهرانی رحمة الله علیه به ما می فرمودند: گمان نکنید که در مسیر سیر و سلوک قدم گذاشتید و دستتان به جایی رسیده و بگویید همین کفایت می  کند و کار تمام شده است؛ همانقدر که شما همت کرده اید، شیطان هم همت کرده است.

·         بله، شیطان با ما روزه می گیرد با ما به مسجد می آید با ما نماز می خواند با ما انفاق می کند با ما خدمت به مردم می کند و با ماست و چه وفادار است و به پایمان مانده است.

فقط یکجا نیست، آنجا که مراقبه بر نفس باشد، نگهبانی باشد بر سرای دل، آنجا که دست مومن، در دست امام زمان علیه السلام باشد یعنی در هر آن خود را تحت ولایت آن حضرت ببیند و یک لحظه از آن شاه غافل نباشد که بدون مراقبه ظهور و حضور حضرت غیبت است.

کسی در محراب توحید و ولایت است که نفس را به تربیت به ولیّی از اولیای خدا سپرده است کسی که وجودش آیینه امام است ادعایش خدا و دعوتش به اوست.

نگوییم امام زمان هست، بس است.! پس این همه خطا و انحراف و کج رفتن ها و غلط کاری ها از چیست؟

والسلام