یکی از توصیه های حضرت علامه طهرانی رحمة الله علیه به طلاب خواندن روضه در آخر سخنرانی بود و خودشان هم بر همین روش چه در سخنرانی و حتی در کتابت عمل می کردند و می فرمودند: روضه نور منبر است؛ در این مقام روضه ای از علامه درباره حضرت سیدالشهداء علیه السلام که در تالیفاتشان است نقل می شود.
بسم الله الرحمن الرحیم
روضه سید الشهداء علیه السلام به قلم علّامه طهرانی ره
منبع: کتاب امام شناسى جلد 1 صفحه 18
شیخ صدوق رضوان الله علیه روایت مى کند در کتاب علل الشرایع و امالىبا سند واحد خود از جبلّه مکیّه، که او گفت: از میثم تمّار شنیدم که می گفت: سوگند بخدا که این امّت، فرزند پیغمبر خود را در روز دهم محرّم مى کشند و دشمنان خدا آنروز را روز برکت قرار مى دهند؛ و این امریست که از علم خدا گذشته و از قضاى محتوم بوده و بر اساس عهدى که أمیر المؤمنین علیه السلام با من نموده است، من از آن آگاهى یافته ام.
أمیر المؤمنین بمن خبر داد که تمام موجودات بر فرزند پیغمبر گریه مى کنند حتّى درندگان در بیابانها و ماهیان دریاها و مرغان بر فراز آسمان.
و گریه مى کنند بر او خورشید، و ماه، و ستارگان، و آسمان، و زمین، و مؤمنان از انس و جن، و تمام فرشتگان آسمانها، و رضوان: خازن بهشت، و مالک: پاسبان دوزخ، و فرشتگان پاسبانان، و نگاهدارندگان عرش، و آسمان.
و در آن هنگام، خون و خاکستر ببارد.
سپس میثم گفت: واجب است لعنت خدا بر قاتلان حسین علیه السلام، همانطور که بر مشرکینى که با خدا خداى دگرى را شریک قرار مى دهند، واجب شده است و همانطور که واجب است بر یهود و نصارى و مجوس.
جبلّه مى گوید: گفتم: اى میثم! چگونه مردم روز قتل حسین را روز برکت قرار مىدهند؟
در آن هنگام میثم گریست و گفت: طبق حدیثى مجعول که خود آنها وضع نموده اند، گمان مى کنند که عاشورا روزیست که در آن خداوند توبه آدم را قبول نمود در صورتیکه خداوند توبه آدم را در شهر ذى الحجّه قبول نمود.
و گمان مى کنند که در آن خداوند توبه داود را قبول نمود، در صورتیکه توبه داود در شهر ذى الحجه پذیرفته شد.
و گمان مى کنند که در آن خداوند یونس را از شکم ماهى خلاصى داد، در صورتیکه خداوند او را در ذى القعده از شکم ماهى بیرون آورد.
و گمان مى کنند که در آن روز کشتى نوح به ساحل نجات نشست، در حالیکه آن کشتى در روز هجدهم از ذى الحجّه به ساحل نشست.
و گمان مى کنند که در آن روز خداوند آب دریا را براى نجات بنى اسرائیل شکافت، در صورتیکه این واقعه در شهر ربیع الاول بوقوع پیوست.
سپس میثم گفت: اى جبلّة! بدان که براى حسین بن على: سید الشهداء واصحابش در روز قیامت بر سایر شهداء فضیلتى است.
اى جبلة! زمانیکه دیدى خورشید مانند خون تازه سرخ شد، بدانکه آقاى تو و مولاى تو حسین را کشتند.
جبلة مى گوید: روزى از منزل خارج شدم، چون نظر بر دیوارها افکندم، دیدم مانند ملحفه هاى رنگین شده به عُصفُر (گیاهى است سرخ رنگ) برنگ خون درآمده است.
پس ناگهان صیحه زدم و گریستم و گفتم: بخدا سوگند که آقاى ما حسین بن على را کشتند [1]
پی نوشت:
[1] «امالى» صدوق ص 77 و «علل الشرایع» ص 228 و در «بحار الانوار» ج 10 ص 224 این داستان را از صدوق نقل مى کند