در «مروج الذهب» آورده است که: و لمّا قُبضت فاطمة جزَع علیها بَعْلُها علىٌّ جَزَعاً شدیداً و اشتدّ بکاؤهُ و ظهر أنینُه و حَنینُه و قال فى ذلک:
لِکُلِّ اجْتِماعٍ مِن خَلِیلَینِ فُرْقَة وَ کُلُّ الَّذى دُونَ المَمَاتِ قَلِیلُ
وَ إنَّ افْتِقادى فاطِماً بَعْدَ أحمَدِ دَلیلٌ عَلَى أن لَا یدُومُ خَلِیلُ
(چون فاطمه سلام الله علیها رحلت کرد، براى او شوهرش علىّ جزع شدیدى کرد، و گریهاش شدّت یافت؛ و آه و نالهاش ظهور کرد؛ و در این مصیبت این دو بیت را إنشاء فرمود: در عاقبت براى هر اجتماعى که بین دو محبوب صورت گیرد؛ فراق و جدایى است؛ و تمام مصیبتها در برابر مرگ، ناچیز و کم مقدار است. آرى از دست دادن من فاطمه را بعد از احمد؛ دلیل بر آن است که هیچ محبوب و یار مهربانى دوام ندارد و باقى نمىماند). (امام شناسی، ج 10، ص 162)