در ماه مبارک رمضان شاگردان براى ادراک نماز مغرب بجماعت ایشان مى رفتند، و چون بعضى تا ذهاب حُمره مشرقیّه از سَمت الرّأس مبادرت به نماز نمى کردند، لذا از ایشان تقاضا مى کردند که قدرى صبر کنند؛ و ایشان هم صبر مى کردند، ولى سماور روشن بود و مرحوم قاضى بمجرّد استتار قرص، افطار مى کرده اند. در دهه اوّل و دوّم ماه رمضان، مجالس تعلیم و انس در شبها بود؛ در حدود چهار ساعت از شب گذشته شاگردان بمحضر ایشان مى رفتند و دو ساعت مجلس طول مى کشید. ولى در دهه سوّم، مجلس تعطیل بود و مرحوم قاضى دیگر تا آخر ماه رمضان دیده نمى شدند؛ و هر چه شاگردان بدنبال ایشان مى گشتند در نجف، در مسجد کوفه، در مسجد سهله، و یا در کربلا، ابداً اثرى از ایشان نبود. و این رویّه مرحوم قاضى در همه سال بود تا زمان رحلت. (مهرتابان)