مرحوم علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی اعلی الله مقامه می فرمودند: مرحوم آیة الله حاج شیخ أبو الحسن شعرانى* تَغمَّده اللهُ فى بِحار رضوانِه و بحبُوحاتِ نعیمِه حکیم محقّق و فقیه مدقّق هم عصر که وجودش لطفى بود از ناحیه حضرت حقّ سبحان، و فقدانش ضایعه اى عظیم بر اسلام و تشیّع و عالم بشریّت و انسانیّت؛ (الله شناسى، ج3، ص: 102)
و در جای دیگری می فرمایند: یکى از مفاخر عصر ما آیة الله حاج میرزا أبو الحسن شعرانى تغمّده الله فى رضوانه، عالم محقّق بصیر و فیلسوف الهى، مرد ناشناخته و غائبى بود که حاوى علم و عمل بود. چون از جهت ثبوت بسیار بسیار مقدّم بر جهت إثبات بود لهذا در زمان حیاتش که هم عصر با حقیر فقیر بود کسى او را نشناخت. حقیر گرچه محضرش را با آنکه ساکن طهران بود إدراک ننمودم- چرا که دوران تحصیلات حقیر در حوزه علمیّه قم و نجف بوده است و براى تحصیل در طهران درنگ نداشتهام- أمّا از نوشتجات و کتب مصنّفه و مؤلّفه و مصحّحه به دست او استفاده شایانى بردهام و پیوسته بر روح او سلام و درود مىفرستم و أحبّه و أعزّه از طلّاب را به مطالعه کتب مستقلّه و تعلیقات او توصیه نمودهام. (امام شناسى، ج14، ص: 92، پاورقی)
و در یادداشت های خود به نقل از مرحوم آیة الله سیّد رضى شیرازى نوه میرزای بزرگ شیرازی می نویسند: مرحوم شعرانى، وى جامع معقول و منقول بود؛ طب، ریاضیات، زبانهاى انگلیسى، فرانسوى، عبرى و ... را به خوبى مىدانست، به حق مىتوان گفت: بوعلى سیناى کوچکى بود و در عین حال در حدّ اعلاى تواضع و دور از تعلقات مادّى. (مطلع انوار، ج3، ص: 296)
*علامه حاج میرزا ابوالحسن شعرانی (تهرانی) در سال 1281ش (1320 ق) در تهران به دنیا آمد. وی پس از فراگیری مقدمات، به کسب معانی بیان، فقه، اصول، منطق، کلام و حکمت و ریاضیات و طب پرداخت و از اساتیدی همچون میرزا محمود قمی، محمدرضا صهبای قمشهای، میرزا طاهر تنکابنی و میرزا علی اکبر یزدی استفاده برد. آیتاللَّه شعرانی در 26 سالگی به نجف اشرف مهاجرت کرد و رجال و حدیث را از محدثِ رجالی، سیدابوتراب خوانساری فرا گرفت. وی سپس به وطن بازگشت و در منزل خویش به تدریس علوم و فنون و ترجمه و تالیف پرداخت. حضرات آیات: میرزا هاشمآملی، عبداللَّه جوادی آملی، حسن حسنزاده آملی، محمد حسن احمدی فقیه یزدی و سید جلال الدین محدث ارموی از جمله شاگردان و تعلیقات بر تفسیر ابوالفتوح رازی، و تفسیر مجمعالبیان طبرسی، راه سعادت در اثبات خدا و بحث نبوت و ولایت و معاد از جمله آثار این عالم ربانی میباشند. ایشان به زبان عربی، فرانسه و عبری تسلط و احاطه کامل داشت و در هیئت و نجوم و زیج ماهر بود. سرانجام این فقیه و مدرس بزرگوار در دوازدهم آبان 1352 ش برابر با هشتم شوال 1393 قمری در اثر کسالت قلبی در 71 سالگی در بیمارستانی در آلمان بدرود حیات گفت و سپس با تشییع باشکوهی در جوار حرم عبدالعظیم(ع) مدفون گردید.
*7 شوال المعظم (12 آبان) سالروز رحلت آن حکیم متاله است